top of page
De beschäten  Hochtiet

Disse Geschicht heww ick von unsen Vadder. Se vertellt 'n bäten wat  von Geld un Sporsamkeit un 'n bäten ok von Giez un Missgunst. Un de Begäwnisse spälten in Vadders Kinnertiet. Dat's twors all lang her, awer ok hütigendags noch vertellenswiert.

Se läwten in een lütt Dörp in't Pommersche, Buerslüüd.

Nu wull de Nahwersdochter Hochtiet maken. De Nahwers - Schmidtens - wiern angesehen Lüüd in de Gägend, harr 'n groten Hoff un, as so seggt ward, Geld as Heu. "Also, dat Mäken kriggt 'n fien Utstüer", heet dat hinner vörhollen Hand in't Dörp. Orrer ok nich?

 

Böse Tungen säden nämlich, oll Schmidtsch hölt de Schiens tosamen as de Düwel sülwst. "De sitt mit ehre dicken Schinkens up'n Geldsack baben drup un rückt nix rut. De is knickrig! Na, de Hochtiet ward't ja woll wiesen", flusterten de Frugens up de Dörpstrat.

To 'ne Buershochtiet würr ümmer dat ganze Dörp inladt. Un dunn würr düchtig updischt - dat Best un Fienst, wat Koek, Keller un Rökerkammer hergäwen. Dat wier so Bruuk von öllers her.

 

Schmidtens säten nu in ehre gode Stuw un beratslagten.

"Wi möten een von uns' Viechers slachten", säd Schmidtsch, 'n Kalw." "Ollsch, ick lat mi nich lumpen! Wi sünd grote Buern, uns' gröttst Schwien kümmt up 'n Hochtietsdisch !" trumpt Schmidt up.De Buersch stütt' ehr Hänn'n in de drallen Hüften un schümpt los: "Dat schöne Schwien! Dormit kommen wi altosamen god oewern Winter un bruken keen Fleesch dortauköpen. Ick warn di!" Ehr Oogen gluderten. Vadder Schmidt hett nu doch een Insehen un nickköppt.


Duert nich lang, dunn kemen die Öllern von den Brüdigam to Besök. Se wiern fründliche Middelbuern un böden de Bruutöllern 'n bäten Unnerstüttung an, se wullen dree Gäns'braden för dat Fest liefern. Dat hett de Buersch awer kroett':"Wi sünd up anner Lüüd Hülp nich anwiest. Wi slachten uns' gröttst Schwien! Dat langt för all!" Vadder Schmidt grient un treckt tofräden an sien Piep.

Dree Dag vör de Hochtiet güng dat nu los mit de Slachterie. "Awer 'n Slachter kümmt mi nich up'n Hoff! Wat sall ick teihn Mark för nix un wedder nix rutschmieten ?" brubbelt de Huusfruu gnietsch. Oll Schmidt hett nu sülwst Hand anleggt; 'n bäten verstünn he dorvon. "Man blots, Fru, wi süllen woll 'n poor Block Ies von de Stadt holen. Dat Fleesch mütt koehl liggen", säd he noch. "I wat", keem't frostig trüch von sien Fru, "spor dat Geld un spor di de Wüürd!" Se makt sick an de Arbeit:

Schmolt, Sülz', Läwerwost un Bloodwost wiern bald fardig. De groten Fleeschstück' för de Bradens kemen in den koehlen Keller.

Twee Dag Ruh!

Nu wiern dat so lang kolle Harwstdag wäst, awer mitees gäw't dagsoewer noch mal twintig Grad, sogor tweeuntwintig. Vadder Schmidt keem ut'n Keller rönnt:"Fru, dat Fleesch mütt hüüt noch in de Pött un Pannen ! Harr'n wi man Ies twischen leggt !" "Ach wat", entgägent se, "de poor Stunnen bet morgen früh hölt't ut, dunn kümmt de Koeksch. Sall ick ehr tweemol betahlen ?" 

Nächsten Morgen üm soeben:

De Koeksch schüttelt den Kopp."Ob dat man god geiht ?! Buersch, willt ji nich bäder frisch' Fleesch köpen ?" fröggt se. Dor keem se bi Fru Schmidten awer slicht an. "Sall dat 'n Witz sien? Wegschmieten un nieg köpen?

Keen Wunner, dat mennig Lüüd to nix kamen! Sport ji man nich mit Solt un Peper, dunn ward't woll schmecken !"

De Koeksch verstünn ehr Handwark, gäw ok noch ornlich Zwiebel un Knoblauch bi un Peterzill un Suerrahm, un to Middag wier dat Menü fardig, samt Supp un Pudding.

Dat junge Poor harr sick intwischen in de Kirch dat Ja-Wuurd gäwt. Nu sät dat ganze Dörp in de Gastwirtschaft tosam' bi't Fiern un Äten. All langten düchtig to. Dat wier 'n herrlich Festdagsschmuus ! Se stoppten sick vull mit Fleesch un Wost;   ok Beer, Schnaps un Wien läten se sick smecken.

Awer dunn güng't los!

Plötzlich keem Bewegung in de Gesellschaft! Dat gäw 'ne Rennerie un Drängelie! Tohop stürmten se na de Tolett hen, un de wier buten... Un dor künnen man blots twee Lüüd rup! De Dören klappten. Wecker to sitten keem, harr Glück. De annern rüttelten un kloppten un röpen: "Beiel di, beiel di blot, mak doch 'n bäten fixer! Holl di nich up, ick holl't nich mihr ut!"

Se susten hen un her un höllen sick den Liew orrer ok de Achtersiet un vertröcken dat Gesicht vör Buukkniepen. In siene grote Not reet de Paster de Klodör up un keem blank up'n Lihrer to sitten. Ach, du leiwen Gott, so'n Mallür ok noch! Schietegal, dacht he. Oll Schmidt lät den Kopmann den Vörtritt up den Awtritt, awer ok dat güng in de Hosen.

Nee,'t gäw keen Uphollen mihr! De Musikers susten von de Bühn in de friege Natur -dörch't Finster! De een harr keen Tiet hatt, sick sien Schifferklavier awtoströpen. Dat gäw nu gruglig' Tön von sick. Un oewerall lüchteten de hellbunten Kleeder von de Frugens dörch't Gebüsch un de Tuuns. Oh, dor wier wat los!

Üm teihn wier de Fieer to Enn'n. Endgüllig. De meisten Lüüd lägen een, twee Dag to Bett. In de Zeitung stünn 'n Artikel:" De beschäten Hochtiet... Läwensmittelvergiftung hinnerlöt Spuren in't ganze Dörp..."

Schmidtsch hett sick twee Wochen nich blicken laten. Awer dunn harr se den Kopp wedder baben. De Wirt harr de Räknung schickt, un de wier unerwartet niedrig utfallen. Ehr Schwien is doch 'n S p o r s c h w i e n wäst! Se hett sogor investiert: twee niege Farkens köfft!

De Dörplüüd hebb'n noch Johren später oewer Fru Schmidten lacht. Uns Vadder ok. Un uns, sien Kinner un Enkelkinner, hett he so mennigmal den goden Ratschlag gäwt: "Hollt juch Gröschens tosamen, awer schiet't  nich up'n Penning!"

bottom of page