Dierte

Foß un Wulf in 'n Vorratskeller

De Wulf kümmt to den Foß un seggt: "Rotfoß, schaff mi wat to fräten -orrer ick frät di!" "Vaddermann", seggt de Foß, "ick weet 'ne grote Buershochtied. Willen wi nich tosehn, ob dor nich wat för uns to halen is? Hüüt Abend gahn wi hen." "Dat geiht los", antwuurt' de Wulf, "ick kam mit."
As dat nu Abend is un de Gäst' düchtig bie 't Fiern sünd, schlieken sick de Foß un de Wulf nah dat Kellerfinster hen un krupen nah binnen. Dor steiht Braden von de verscheedenste Oort, dor hängen Wüst un Schinkens, un den Wulf lacht bi dissen Anblick dat Hart in'n Liew, un ok den Foß löppt dat Water in't Muul tosamen. Nu fangen's ok beid' düchtig an to fräten. Man de Foß höllt öfters ees an un springt dörch't Finster nah buten un kümmt wedder t'rüch un frett wieder. Dunn fröggt de Wulf: "Wat rönnst du denn ümmerto?" "Ick möt doch uppassen, dat keener kümmt", seggt de Foß. In Würklichkeit het he probeert, ob he ok noch dörch dat Loch kümmt.
Mit de Wiel keemen poor Lüüd in den Keller un wullen de Bradens halen. De Foß sprüng nu mit eenen Satz ut dat Finster un wier verswunnen. De Wulf sprüng hinnerher. Oewer he harr sick all so'n Buuk anfräten, dat he stäken bleew. De Mannslüüd hebben em düchtig wat mit Knüppels un Bessenstäls oewertreckt, bet he dat Fleesch wedder von sick geew un fix na Huus schleek.

De Wulf liehrt den Minschen kennen

De Wulf fröggt den Foß: "Kennst du den Minschen?" "Ja", seggt de Foß, "den kenn ick gaud." "Kannst mi den nich ees wiesen?" "Ja, kumm man morgen fröh üm achten her, denn gahn wi dorhen, wo wi 'n Minschen andrepen don." De Wulf is pünktlich dor, un se gahn nah den Weg, wo de Jäger ümmer langgeiht. Se verkrupen sick hinner poor Büsch un töben. Nah 'ne Wiel kümmt 'n Jung, de will na de School. "Is dat 'n Minsch?", fröggt de Wulf. "Nee", seggt de Foß, "dat will ierst eenen warden." Duert nich lang, dunn keem een afgedankten Suldat antogahn. "Is dat 'n Minsch?", will de Wulf nu weiten. "Nee", antwuurt' de Foß, "dat is all eenen wäst." As se wedder 'ne Tietlang säten hebben, kümmt de Jäger. "Is dat nu 'n Minsch?", fröggt de Wulf. "Ja, dat is 'n Minsch. Dor müttst du up losgahn! Ick will nu awer fix noch ees nah mien Höhl lopen." Un weg is de Foß. De Wulf geiht nu up den Jäger los. De verfiehrt sick toierst, awer dunn ritt he de Flint von de Schuller un schütt den Wulf 'ne Ladung Hasenschrot in't Gesicht. Un griept sick den Hirschfänger un haugt den Wulf dat Fell vull.
De harr dormit nich räkend un ritt nu ut. Up dree Been hinkend kümmt he denn bi'n Foß an. "Oh, oh, Vaddermann", röppt he, "so stark hadd ick mi den Minschen nich dacht! Toierst hett mit so 'n Ruhr knallt, un dunn flög mi soväl Tüüchs in't Gesicht, dat hett so kettelt, dat wier nich uttohollen. Un dormit nich noog; he trök ok noch 'ne blanke Ripp ut den Liew un vertobackte mi dormit. Dat wier mi denn doch toväl."
De Foß seggt: "Ick harr di künnt warnen, awer du glöwst mi ja ümmer nich..."

De Buer un de Poggen

Een Buer hett 'ne Koh verköfft un soeben Daler dorför krägen. As he na Huus geiht, sitten de Poggen in'n Diek un ropen ümmer: "Aak, aak, aak!" "Nee, nich acht, man blots soeben Daler heww ick krägen!", seggt de Buer. Awer de Poggen ropen wedder ehr "Aak, aak, aak!" Dor ward de Buer argerlich un schmitt de soeben Daler in't Water. Un he seggt: "Ween ji dat nich gloeben wullt, denn tellt man sülben nah, woväl dat sünd!"

Foß un Wulf bi't Fischestehlen

Foß un Wulf bi't Fischestehlen

Ees hett de Wulf den Foß awer ok anführt. De Wulf seggt to em: "Vaddermann, wettst du nix to läben?"
"Ja", seggt de Foß, "ick ward uns wat ranschaffen. Ick legg mi in den Weg un stell mi dot. Wenn denn de Fischführer kümmt, ward he mi woll up sienen Wagen leggen, un denn schmiet ick de Fisch all een nah den annern run. Wenn's all sünd, spring ick af, un denn koenen wi uns de Mahltied upläsen."
As de Foß sick dat utdacht harr, so keem dat. He leggt sick för dot in'n Weg. De Fischführer süht em un denkt:"Den nimmst di mit, dat Fell is wat wiert." Un so schmitt he em up den Wagen un führt wierer.
De Foß awer lött sachten all de Fisch een bi een dalfallen, un den letzten springt he nah.
Nu wull he sick an't Fräten maken, künn awer keene Fisch miehr finnen. De Wulf wier hinner den Wagen hergahn un harr de Fisch gliek upläsen un den Foß nix oewrig laten.
As de Foß sick doroewer beklagt, seggt de Wulf: " Awer du hest dor doch middenmang lägen! Worüm hest du nich toierst an di dacht?"

De Foß un de Kreih

De Foß un de Kreih

Dat wier fürchterlich kolt, un 't leg' ok väl Schnee. De Foß geiht hinner 't Dörp lang un hett groten Hunger, he künn oewer nix to fräten finnen. Dicht bi 't Dörp steiht 'ne grote Eek, un baben in de Kron sitt 'ne Kreih un hett 'n grot Stück Kees in den Schnawel. As de Foß nu so unner den Boom steiht, röppt he nah baben: "Miene leewe Kreih, du büst 'n schönen Vagel! Schad, dat du nich orrig schriegen kannst!" "Dat ward ick di wiesen", denkt de Kreih, ritt den Schnawel up un röppt: "Paaak!" Un dunn föllt dat Stück Kees dal, un de Foß frett't up.

De twee störrischen Zägen

De twee störrischen Zägen (orrer Schoep)

Twee Zägen begägen sick up 'n schmalen Steg un koen' nich an'nanner vörbie. Un beid behaupten , se is toierst up den Steg wäst. Un een verlangt nu von de anner, wedder torüchtogahn un ehr ierst roewer to laten. Se warden sick oewer nich eenig. Dunn warden se beid' wütend un stöten mit de Köpp tosamen un fallen dorbie all beid' in't Water.

De Has' un de Wulf

Dat is Winter, un de Has' un de Wulf gahn oewer dat Feld. Nah 'ne Wiel seggt de Wulf:" Du, ick heww bannigen Hunger!" "Ja"; seggt de Has', "mi hungert ok so, ick mücht mien eegen Läpels fräten." Se gahn wieder un kommen an 'n Busch ran, un dor vörbie geiht een Weg nah dat Dörp hen. Mit eenmal seggt de Wulf: "Mi is so, as kriggt ick den Geruch von frische Semmel in de Näs'. -Ach, kiek, dor geiht 'n lütt Mäken mit 'n Korw. Dor koen wi uns woll 'ne gode Mahltied halen. Du leggst di för dot in den Weg un wenn dat Mäken nah di kieken geiht, schnapp ick ehr den Korw weg un loop dormit querfeldin, un du kümmst denn hinner mi her." So ward dat nu makt. As de Wulf den Korw hett, is de Has' ok wedder läwig und rönnt los. Awer de Wulf wiest gor keen Mien, still to stahn un de Semmeln to deelen. He löppt, wat he kann, ümmer dat Feld dal. Dit argert den Hasen, un he makt nu gröttste Anstrengungen un halt den Wolf toletzt doch noch in. Nu sünd se an een' Diek ran, de grad tofrieren wull.

Dunn säd de Has': "Wulf, du künntst neger an dat Äuwer rangahn un höllst dienen Schwanz in dat Water rin. Denn warden de Fisch anschwemmt kamen un hängen sick dor an. Un denn treckst du rut, un wi hebben Semmels un Fisch, so as de fienen Lüüd dat äten!" De Wulf deit dat. He höllt den Schwanz in 't Water un sitt rein still un töwt up de Fisch. Un as de Has' nu süht, dat de Schwanz richtig fast infroren is, dunn frett he ümmer eene Semmel nah de anner up. Un de Wulf, de is bös' un huult. Awer he keem ja nich los von dat Ies! As de Has' nu all de Semmels upfräten hett, röppt he:" So, leewer Wulf, töw du hier man bet to'n Frühjohr, töw man, bet dat updäut!"
Un löp weg.

De Foß un de Ad'bor

De Foß harr den Adebor ees to Middag inladt. As he rinnerkeem, rök dat so leiwlich un de Adebor kreeg bannigen App'tit up de gode Mahltied. Nu harr de Foß awer dat Äten up'n flachen Töller makt, so dat de Adebor mit sienen spitzen Schnawel dor nich väl von afkreeg. De Foß mit siene lange Tung hett leckt un schleckt un bald wier allens all. De Adebor wier argerlich, awer he säd doch: "Besten Dank för de gode Bewirtung. Un morgen kannst du mien Gast sien."

De Adebor harr 'ne gode Supp kakt, un den Foß löp all dat Water in't Muul tosamen, as he ankeem. Awer ditmol wier dat Äten nich up'n Töller serviert, nee, de Ad'bor harr de Supp in eene Kruuk mit 'n langen Hals schürrt. He mit sienen langen Schnawel hett nu düchtig tolangt un sick de Mahltied schmecken laten. De Foß güng mit sienen hungrigen Maag ümmer üm de Kruuk rüm, künn mit siene Tung awer nich rinlangen. He hett blots bäten an'n Rand rümleckt. Argerlich güng he na Huus. So kümmt dat, wenn eener den annern anführt.

De Voss un de Zägenbuck

Een Voss wier ees in'n Soot fallen un künn nich miehr rut. Dor keem een Zägenbuck vörbi un sehg, wie de Voss in dat Water schwabbelt. He fröggt em, wat he dorin wull. "Ach", seegt de Voss, "ick drink hier binnen schönes sötes Water. Komm doch ok runner!" De Zägenbuck springt nu rin in den Soot, un furts kladdert em de Voss up den Rüch un denn up de Hüürn un rut ut'n Soot. Dunn lacht he den Buck ut, dat he nu dorin sitt, un löppt weg, ahn sick noch ees ümtokieken.

De Voss un de Zägenbuck