Disse Rädwennung föllt mi jedesmol in, wenn ick irgendwo 'n groten Hümpel Kies liggen seih. Un dat keem so:

​

Ick müßt mit mien Fohrrad ümmer dörch dat ganze Dörp, wenn ick nah mien Arbeitsstell führ.Un dorbi künn ick ok ümmer seihn, wat dat Nieges geew. Aha, de een harr all siene Terassenmöbel rutstellt un bi 'n annern wiern de Gardinen aw, dorför awer Kalkplacken an de Finsterschiewen..., wedder anner harrn ehre binoh noch niege Couchgarnitur up'n Sperrmüll schmeten,... woanners harr de letzte Storm dat Schünendack awdeckt... Un bi wedder anner Lüüd- Lehmann heiten se - leeg mitees 'n groten Hümpel Kies up'n Hoff. Ick radelt nu so vör mi hen un dacht bi mi: Ob de anbugen willen?  

​

​Lang Tiet däd sick nix bi Lehmanns. Ick reckt' öfter nieglich mienen Hals, künn awer nix Nieges utmaken. Veer Wochen dorup sehg ick up eenmol, dat de Kieshümpel dichter an't Huus ranrückt wier. Dunnerwäder, nu fangen's woll an mit ehre Bugerie, wiern so miene Gedanken. Blots- an'n nächsten Dag keek ick ümsünst. Nix däd sick. Annern Dag ok nich. An'n drüdden Dag reet ick de Oogen up. De Hümpel wier weg, leeg wedder hinnen! Un een Dag späder wedder vör an't Huus! Wat wier dat denn? So güng dat noch poormol. De Hümpel harr dat Wannern:  hierhen- dorhen , hinner- vör, links- rechts...

​

​Nu wier ick mitdewiel so nieglig worrn, dat ick von mien Rad awsprüng un anhöll, as ick Lehmann oewer sienen Hoff gahn sehg. "Dag ok, Herr Lehmann, nähm 'S mi dat nich oewel, awer ick mütt Se doch ees fragen, wat dat mit Se ehren Kieshümpel för'n Bewandnis hett.Worüm liggt de ees hier, ees dor, gistern hinner, hüüt vör? Ick dacht, ji wullt wat bugen?!"

​

​"Jo", seggt he, "dat is ganz fix verklort. Den Hümpel schüppen miene Jungs üm, de Twillings. Un ick heww ehr dat anwiest. Se sünd nu förteihn Johr un duernd giwwt dat Beswerden; in de School rempeln se rümmer, in't Dörp maken se Arger, to Huus hebben se ok dat grote Muul. Un fuul sünd se babenin, is keen Verlat up. Dunn heww'ck se mi vörnahmen: Jungs, heww ick seggt, wenn ji nich weiten, wat ji maken süllen orrer wohen mit jug' Kraft, denn weit ick een  Mittel.    Ji hümpelt de twee Tunnen Kies üm! Jedern Dag! Von een Siet up de anner Siet. Tosamen erleddigt ji dat, ümmer all beid'! Dat makt jug ruhig un möd' - un dat giwwt Mumm in de West! Un beschieten koent ji ok nich. Entwedder is ümhümpelt orrer is nich ümhümpelt. Hollt' jug doran! Ansünsten föllt mi ok noch wat anners in..."

​

​Ick segg nu:"Dat giww't doch nich! So 'ne Schinnerie!" Un he antwurt':"Also, licht is mi dat ok nich fallen, awer öfters mütt't even sien. De Zweck hilligt de Mittel! Tauierst sünd se beid woll mächtig in't Sweiten kamen. Awer se hebben sick an miene Anwiesung hollen, hebben schüppt un schüppt, binoh jedern Dag. Nu hebben se allmählich de Faxen dicke. Se sünd ok all ganz tahm."

 

Un dat künn gewiss dat ganze Dörp bestätigen; dat gäw keenen Arger mihr. In de School ok nich. De "Kur" harr hulpen. Un de Hümpel Kies is blots noch een eenzig Mol wannert, nämlich wedder dicht ran an't Huus. Ditmol stünnen ok'n Mischer un Kalk un Zement dorbi. Un de Vadder un sien Soehns hebben 'ne Veranda anbugt, 'n wahres Smuckstück. Nu is de Kies all...

​

​Bliwwt blots de Frag: Wat harr Lehmann sick woll infallen laten, wenn dat twee unfolgsame M ä k e n s wäst wiern?