Giwwt dat sowat, dat een' unner dat Fedderveih 'n Leewlingsdiert hett? Jawoll, dat giwwt't! Ick harr söß Monat lang 'ne Leewlingsgans, un dat wier uns' "Humpel". Wie dat dortau keem, will ick nu vertellen:

Wi harrn Gössels bestellt, Stücker twintig. Dat is in'n Februor wäst. Wat wiern wi erschrocken, as all dree Wochen späder 'n Postkart keem: "An'n dörtigsten Mart koent Ji de Gössels von de BHG awhalen." Buten leeg Snei! Wi harren Nachtfröst'! Un dat gäw awsolut keen Gröntüüchs to'n Faudern - keen Nettel, keen Gras, keen' Roggenspitzen...

​

Wi wiern in de Klemm. Wat süll dat wull warden?

Na, wi hebben's awhalt. In'n Stall würd 'n Infrarotlamp uphängt un dick Stroh upschütt't, un dunn hebben wi de lütten Fedderknäuels vörsichtig in ehr Bucht rinnersett't. Wat wiern de niedlich un quietschvernäugt!  Un een is so schier un glatt as de anner wäst. Se güngen ok glieks an de Waterschal' ranner un söpen un kröpen dunn tohop unner de warm Lamp. Bald wier nix mihr tau hürn. Se schlöpen. Ick heww mi liesing wegschleken. Na 'n Stunn wiern's wedder putzmunter. Nu güng't Freten los. Ick harr Hawerflocken, Ei un Koppsalat mischt, dat müchten se. För't ierst, jedenfalls...

​

Na 'ne Woch:ümmer noch Snei! De lütten Gössels seten un löpen in ehr Bucht, awer na buten künnen se nich!
Se brukten doch ok endlich 'n poor Sünnenstrahlen un 'n bäten frisch' Luft. Ick hew noch 'n Woch lang Möhren raspelt un grön Peterzill köfft, dunn gäw't Mitte April Dauwäder. Endlich. Wat wier ick froh!

​

Oewer Middag schien de Sünn so schön, un ick güng mit miene Schützlings up'n Hoff rut. Tauierst wiern se noch 'n bäten langsam up de Been, awer dunn güng't flinker. Se rönnten hen un her un zuppten hier un ruppten dor un snatterten. Dornah säten's in'n Kreis üm de Waterschöttel rüm un putzten sick. All twintig. De Anblick wier tau schön.

​

In'n Mai harrn 's dunn all 'n poor Feddern un marscheerten ganz alleen in'n Gäns'marsch na ehr Koppel.

Jo, awer eenen Morgen kreeg ick 'n Schreck: Een von de Gäns' künn nich mihr lopen! - jo, dat linker Been nich mol ansetten! Se sät in de Eck un keem nich weg mit de annern un hett jämmerlich piept. Dat Been wier na hinnen utstreckt,'t wier woll utrenkt, un se künn dat Kneegelenk nich bewägen. Wat nu? Ehr dotslagen? Nee, dat keem nich in Frag'. Un verhungern dörft se ok nich! Ick müßt wat daun! Blots wat? Ick heww ehr 'ne Schien anleggt, 'n Elastikbind' rümwickelt , se dunn in'n Schatten sett't un Water un Fräten henstellt. Un Heu ünnern Hinnelsten stäkt...

Tauierst wull se nich fräten un sät trurig un still up ehren Platz. Ick bün von Tiet tau Tiet hengahn un hew's ümsett't, dormit se nich in de Schiet sitten blew. Un abends heww ick 's ümmer up de Regentunn swimmen loten. Se hett jo nu blots mit ehr gesund' Been rudern künnt un dreihte sick as 'n lütt Brümmkriesel. Awer se hett sick fein putzt un vör sick hensnattert ; un dunn keem's in'n Stall, bäten awsiets von de annern. Dormit se all to tosamen in Kontakt blewen...

​

Na 'ne Tiet heww ick ehr de Schien' awnahmen, awer se künn nich lopen. Dat deed mi leed. Also müßten wi uns nu ok wierer um ehr kümmern. Morgens würr se ümmer rutsett't in'n Gemüs'gorden, dor wier up'n Gang schön zart' Gras. Wenn ick keem, üm eens na ehr tau kieken, würr ick ümmer snatternd begrüßt. Ick heww ok mit ehr vertellt un meistens 'n poor Leckerbissen bi mi hat- Brotstück orrer 'n Schälchen Hawerflocken.

So langsam kreeg se sneewitte Feddern un wier all so grot as 'n utwussen Ant. Dat wier Anfang August.

Dunn geschehg ok dat Wunner: Ick sehg abends in'n Gorden mien Gans s t a h n !  Se keek mit'n langen Hals oewer de Bohnenbüsch un krieschte mi entgägen. Ick wier baff! Süllt dat uns Hoeken sien?

Se stünn up de Been! Nu harr sick all de Mäuh woll doch noch lohnt? Ick keem neger- un se makt 'n Schritt up mi tau... Oh, wat heww ick mi freut! Ick keek na ehr Been. Se künn den Foot nich platt upsetten. Se harr de Tehgens inknepen as 'n Fuust un humpelte up disse Art rüm.

Dat würr ümmer beter, un bald güng se all rein tauväl ümher in'n Gemüs'gorden: Wi wullen ehr wedder tau de annern spunnen, awer dat güng nich; se hebben ehr wegbäten.

Ick heww's dunn up'n Hoff lopen laten. Dor is nog Rasen wäst to fräten.

​

"Humpel", so heet se mitdewiel, wier anhänglich as'n Hund orrer 'ne Katt. Se wier ganz zahm un keem oewerall mit hen. Güng ick in den Vörgorden Unkrut zuppen, stünn se an de Siet un snattert. Heww ick Gemüs putzt up de Terrass, seet se up de warmen Steen in mine Negh. Orrer bi't Wäsch'uphängen, se keem ümmer hinner mi an. Putzt ick de Finster un se sehg mi, stünn se buten un keek mi to. Äten wi buten Abendbrot, kreeg se poor gode Happens aw. Dat wier bald, as hürte se tau uns' Familie dortau.

​

Dat se sick dagsoewer nich so alleen fäuhlt, hebben wi ehr 'n Speegel henstellt. Dor hett se sick ok tatsächlich vörsett't un mit ehren "Twilling" vertellt.

September.
De annern nägenteihn Gäns harrn sick grotorrig rutmakt un wiern nu utwussen un schlachtriep.

Wi hebben's all good verköfft.

​

Humpel bleew up'n Hoff. Blots wie lang noch? Üm disse Frag makten wi alltosamen 'n groten Bogen... Awer wi künnen ehr jo ok nich ewig behollen.

Dunn hebben wi uns schließlich doch dörchrungen un ehr schlacht't. Mi sät een dicken Klot in'n Hals, as ick ehr ruppt hew. De Braden wier knusprig un segh lecker ut, awer smeckt hett't uns nich. Wi hebb'n ümmer "Humpel" vör Ogen hatt. 't keem uns vör as Verrat...

​

​

​

​