Ich bin ein Textabschnitt. Klicken Sie hier, um Ihren eigenen Text hinzuzufügen und mich zu bearbeiten.
Ich bin ein Textabschnitt. Klicken Sie hier, um Ihren eigenen Text hinzuzufügen und mich zu bearbeiten.
Sagen
De Düwelsbrück in'n Galenbecker See
Een Scheper müsst siene Schapherd ümmer üm den ganzen See rümdriewen, wenn he nah de schönen saftigen Wischen an de Nuurdsiet gelangen wull. Dat hett em argert. Un as em eenes Dags sien Zipperlein wedder dull plagt hett, röp he ut: "Düwel noch ees, gäw't hier doch 'ne Brück oewer den See!" Kuum harr he disse Wüürd rutbröcht, stünn plötzlich een Mann näben em, de wild un frömd utsehg. He wull em disse Brück bugen, säd de Mann, denn dat wier de Düwel, un he wull noch disse Nacht, bevor de Hahn dreemol kreiht hett, dormit fardig warden. Awer de Scheper müsst em dorför siene Seel' verspräken. Mit'n Handslag würr de Verdrag besiegelt.De Scheper güng na Hus un vertellte sien Fru disse Begäbenheit. De kreeg 'n groten Schreck un wüsst, wat up'n Späl stünn. Awer se wüsst ok Rat un wull ehren Mann ut de Klemm helpen. So is se kort nah Middernacht na'n Höhnerstall gahn un hett den Hahn upweckt. De hett meint, dat wier all Morgen un hett dreemol kreiht. De Düwel hürt' dat Kreihgen ok , wier awer mit siene Arbeit noch nich fardig. Wütend is he dörch de Luft von dannen suust. Dorbi hett he den letzten Ierdklumpen noch fix in den See fallen laten. Dat is bet hüüt de Düwelsinsel.
De Lüüd hebben mihrmols versökt, de Brück to vollenden, awer se hebben't nich schafft. Wat se an'n Dag vollbröcht harrn, is in de Nacht ümmer wedder tosamenfallen.
De ünnerirdsche Gang in Ueckermünn'
In Ueckermünn' sall dat 'n ünnerirdschen Gang gäwen, de von dat Schlott ut bet buten vör de Stadt geiht. De is in olle Tieden, as de Pommernherzöge noch dat Schlott bewahnten, anleggt un ok väl benutzt worn. Dat sall dissen geheimen Gang jo ok noch hütigendags gäwen, awer keen Minsch wagt em to beträden. Denn dor hollen sick Geister un Gespinster in up un oewerall liggen Knaken un Gebeen rüm, ward seggt. Toletzt is in dissen Gang een Mann in wäst, de harr von't Gericht de Todesstraf krägen. Dat liggt all väle Johr torüch. Awer se wullen em begnadigen,wenn he in den Gang geiht un dissen bet an't Enn' verfolgt. De Mann hett giern toseggt un hett dat dan. Awer na korte Tiet is he wedder na baben kamen, bäwernd un verstürt. He hett seggt, se sallen em leewer henrichten as noch ees in dissen Gang schicken, dor is dat to gruglig in. Dornah is keen Minsch mihr ringahn.
Roovridders up Burg Torgelow
In't veerteihnte Johrhunnert läwten up Burg Torgelow de Roovridders von Hase. Se wieren wild un roh un bröchten Bang un Schrecken in de Gägend. Se hebben brandschatzt un plünnert un ok de Herzöge künnen kuum wat gägen ehr utrichten. De Ridder Bertram hett 'ne leewliche Dochter hatt, Berta. Se hett ehren Vadder öfters dortau anhollen wullen, von de Rööverie aftolaten, awer he bleew bi siene Läwenswies.
Eenmol bröchte he 'n hübschen jungen Kierl as Gefangenen mit up de Burg, de künn wunnerschön Musik spälen un dortau singen. Bald mücht Berta em siehr good lieden un he ehr ok. Dat Mäken hett ehren Vadder anfleiht, den Burschen doch frietolaten, denn se wull em heiraden. Awer Ridder Bertram wier dat ganz un gor nich recht un he keem up een bös' List. He gäw sien Dochter 'n gollen Beker mit Wien för den Gefangenen. Dat süllt een Drunk to Versöhnung sien, säd he. Awer de Jung stürw, denn dor wier Gift in 'n Beker. Berta wier siehr trurig oewer den Dod von ehren Leewsten un hett den Rest von den Wien drunken. Dor is ok ehr Läwen to Enn' wäst. Awer de Geist von de schön' Berta wannelt nachtens noch ümmer in de Hasenburg ümher. Se kann keen Rauh finnen.
De Rieder ahn' Kopp
Lüüd, de to nächtliche Stunn' dörch de Ueckermünner Heid wannert sünd, is towielen een Rieder up'n Schimmel begägent. De jagt in'n Galopp oewer Stock un Steen. Wecker em von dichten to seihn kriggt, de stellt fast, dat de Kierl gor keenen Kopp hett. De is em all vör Johrhunnerts afslagen wurn un liggt irgendwo in de Heid! Disse kopplose Rieder is ees 'n bösen Gesellen wäst, de in den Dörtigjohrigen Krieg väle unschullige Minschen umbröcht hett, woför em dunn de Kopp afslagen würr. Bet hüüt find't he keen Rauh in sien Graw un jagt up den Schimmel rüm. He deiht awer keenen wat tauleed, ward seggt.
Vineta, de Stadt up 'n Meeresgrund
Irgendwo bi Usedom vör de Ostseeküst gäw dat vör lange Tieden de grote Stadt Vineta. Dat wier 'ne rieke un schöne Stadt, wo allst von Gold un Sülwer glänzt hett. Awer de Minschen wiern hochmütig un verswennerisch. Ehre Hunn'n un Katten läten se ut gollen Schötteln fräten, ehre Pierd hebben se mit sülwern Haufiesens beslagen , un 'n Lock in 'de Huuswand würd mit Brod tostoppt. Oewer Armut hebben se lacht, un keem ees een Beddelmann in ehre Stadt, würd he afwiest un verspott't. Vonwägen ehre Gottlosigkeit wull de Meeresgott Poseidon de Börgers von Vineta bestrapen. He hett ehr warnt, awer se hürten nich up em. Dor lät he eenes Dags de Gewalten losbräken: Een förchterlicher Storm wöhlte de Ostsee up, un de Flot slög oewer de Stadt herin, so dat se all versupen müssten un nix von all de Pracht oewrig bleew. Vineta is ünnergahn.
Awer alle hunnert Johr kümmt se an de Oberfläch un kann erlöst warden. An 'n Ostermorgen dukt se up. Wecker een Sünndagskind is, kann dörch dat grote Dur in de Stadt ringahn. He moet eenen Koopmann wat för eenen Penning afköpen, denn is de Bann broken. Awer bet hüüt hett keen' ehr erlösen künnt. Bi stille See un Sünnenschien kannst du Vineta up'n Grund liggen seihn...
Orrer du kannst hürn, dat de Karkenglocken lüden...
Klaus Störtebeker
De Lüüd vertellen sick, dat Klaus Störtebeker in so'n lüttes Dörp up Rügen burn worden is. All as Jungmann wier he een starken Kierl, künn mit siene bloten Hännen Käden entweirieten un Haufiesens verbögen. Un as he ees bi den Seeröwer Gödeke Micheel anhüert hard un 'n oewergroten Beker vull Wien up eenen Toch dalstörkte, harr he sienen Ökelnamen weg: Störtebeker.
He würd ok Pirat un wier 'n goden Seemann, un bald wier keen Koopmannsschipp miehr vör em säker. He wier de Fiend von de Rieken un de Fründ von de armen Lüüd. So stünd dat ok up siene Fahn. Up See, dor kennte he keen Pardon. Männigmal wieren all de Säbels un Biels, ja, dat ganze Schippsdeck düsterrot von all dat Blaud, un Lieken schwemmten an den Strand. Nee, Störtebeker künn keener wat, he wier de Gröttste. Man, he hard ok 'n weikes Hart. As he ees dörch een Dörp up Rügen keem, segh he 'ne olle Fru, de 'ne Büx flicken wull, man se hard keenen Flicken miehr. Dor geew Klaus Störtebeker ehr 'n Dok, dor backten up de Achtersiet luder Goldstücken an.
Blots, as dat so is in't Läben, 't giwwt ümmer Lüüd, de di anschieten. Bi Hamborg, dor geisterte so'n lüttes Fischerboot in de Nehgte von Störtebekers Schipp rümmer. Un as de Piraten schlöpen, würd de Fischer heites Blie in de Gelenke von dat Rauderblatt geeten. Dor wier Störtebekers Schipp annern Morgen ahn Stüer. Nu harden de rieken Kooplüüd mit ehr Suldatenscheep lichtes Spill. Blots dörch Verrat wier Klaus Störtebeker to faten west.
Up den Grasbrook to Hamborg würd em de Kopp afschlagen. Man he hard noch 'n letzten Wunsch hat: All de von siene Maaten, an de he ahn Kopp vörbigahn würd, süllten frie sien. Dat würd toseggt. As Klaus Störtebeker an den fieften vörbiwier, würd em hinnerhöllig 'n Been stellt. Dor föll he denn üm. Man siene Maaten würden ok all henkt. Dat is in dat Johr 1401 wäst.
De Seejumfer in't Haff
In't Stettiner Haff wahnt all siet olle Tieden eene wunnerschöne Seejumfer. Se hett 'n Lief as 'ne Fru, awer von de Hüften dalwarts is se een Fisch. Wenn de Fischer mit ehren Kahn buten up See sünd, stiggt se oft bet an den halwen Lief ut dat Water rut un kiekt ehr bi den Fischfang to. Orrer se leggt sick up eene Sandbank un smüstert de Mannslüüd to, de an't Äuwer mit de Nettflickerie togangen sünd. Se seggt nix, awer wecker ehr to seihn kriggt, den'n bedüd't se Glück.
De Blüchersteen
An de Landstrat von Anklam nah Friedland , bie Kavelpaß, liggt een Findling. In'n Volksmund heit he ok Blüchersteen, weil he mit de Gefangennahme von den jungen Blücher in dat Johr 1760 to don hebben sall.
Dat wier in den Soebenjährigen Krieg, un de Sweden harren de Städen bi Boldekow besett't. Een preußischer Oberst höll sick mit siene Husaren up de Hügels bi Gahlenbeck up. Een poor vun de preußischen Rieders wieren an den 29. August up Erkunnung oewer den Kavelpass räden un drepen dor up eene swedische Patrouille. De Sweden hebben nah Angriff un korte Gägenwehr makt, dat se wegkemen. Blots een ganz Jungschen, grot un flasshorig, hett sien Schwert nich wegstäken. Wacker haugte he up de Preußen in, de ehre helle Freud an dissen tagen Burschen harrn. Awer na 'ne Wiel hett een oller boomlanger Husar siene Lanz un dat Schwert henschmeten un den jungen Krieger anbölkt: "Bengel, ick fret di!" De hett sick so verfiehrt, dat he rein still stünn un de lange Preuß' höll em wiss. He wier fungen. Disse wackere swedische Junker wier Leberecht von Blücher. Em geföll dat bi de preußischen Husaren so got, dat he as Kornett in dat Regiment intreden ded. As "Marschall Vörwarts" sünd em in de Befreiungskrieg' gegen Napoleon grote Verdeinste antoräknen.
Awer anfungen harr allst bi den Kavelpaß...
Nah Wikipedia:
Gebhard Leberecht von Blücher
* 16.Dezember1742 in Toitenwinkel bi Rostock † 12.September1819 in Krieblowitz, Schlesien
Gebhard Leberecht von Blücher wier preußischer Generalfeldmarschall unhett sick in välen groten Schlachten utteikent. Wägen siene offensive Taktik würr he ok Marschall Vörwarts nömt.
He is Iehrenbörger von Berlin un Rostock (1816)
Nah eenen korten Scholbesök, ahn’ besünners flietig to sien, güng Blücher 1756 gägen den Willen von siene Öllern tosamen mit sienen groten Broder in schwedische Deinste und kämpfte as Husar gegen die Preußen.
Als disse em veer Johr späder gefangen nähmen, geew em Oberst von Belling den Rat, in preußische Deinste intoträden, un makte em bald dorup to sienen Adjutanten. Von disse Tiet an kämpfte he erfolgriek in’t Husaren-Regiment Nr. 8 und steeg von' Kornett (Offizieranwärter bi de Kavallerie) bet to’n Stabsrittmeister (1771) up.
De Glocken von Luckow
Bi Ueckermünn' giwwt dat een Dörp, dat heit Luckow. Dor in de Kirch sünd dree Glocken, de gahn ümmer "Anna Susanna, wenn d' mitwillst, denn kumm!"
Dor wier in fröhere Tieden man blots eene Glock', de föll runner un wier denn verschwunnen. Denn hett dor ees in de Neegde een Mäken - Anna Susanna- ehr Schwien hödd, dat hett mit siene Schnut de Glock ut de Ier rutwöhlt.
Nu geföll disse Glock awer ok de Ueckermünner Lüüd so got, dat se se hebben wulln för ehre grote Kirch un se wullen se afhalen un nah ehre Stadt henbringen. Awer nich mal söß Peer künnen den Wagen mit de Glock trecken, se bröchten se nich vun de Städ. Denn sünd de Lüüd von Luckow mit twee Ossen kamen, un de hebben de Glock nah Luckow torüchbröcht.
Dor sünd denn dree Glocken von disse een makt worn, un de hebben eenen wunnerschönen Klang: "Anna Susanna..."
Keen' Achtung vör dat Brot
Vör välen, välen Johrn wannerte ees een Deinstmäken von Anklam in ehr Heimatdörp, wo se to eene Hochtied inladt wier. För de Fier harr se sich een Poor fiene niege Schoh köfft, un – dat se ok god dorin danzen kann – se gliek up den Nahuusweg antreckt. Nu wull se Dörplüüd tohuus ok wiesen, wat för godes Brot in de Stadt backt ward, dorüm neehm se in eenen Korf veer staatsche Weitenbrö’ mit. Se harr na ehr Dörp awer dörch de natten Peenwischen* to gahn, un männigmal fünn dat Mäken man eenen schmalen Stieg üm dörchtokamen. As se an eene besünners moorige Städ keem, wier se ratlos: Wie würren ehre schönen niegen Schoh utseihn, wenn se dörch dissen Modder güng? Üm de Schoh nich to ruineern, leggte se korterhand twee Weitenbrö' in den Sump un künn doroewer wegschrieden, awer as se de annern beeden Brö’ henleggt harr, höllen se nich stand un dat Mäken sackte in’ t Moor. Alle Möh, de Fööt wedder ruttotrecken, wier ümsüss. Se schreeg üm Hülp, awer keen Minsch hürte ehr. Dat duerte nich lang, dunn harr dat Moor ehr verschlungen. Se harr eene Gottesgaw missachtet un müsst ehre Iedelkeit mit ehr’ Läwen betahlen!
Dat Barnimskrüüz bi Hintersee
Up Burg Vogelsang seet so üm dat Johr 1290 de Ridder Vidante von Muckerwitz . He harr 'ne wunnerhübsche Fru, in de sick de Stettiner Herzog Barnim II. verleewte. Awer wenn he to ehr dorvon spräken wull, wieste de jung' Fru em af un wier ehren Mann tru, so dat de Herzog sick 'ne Düvelslist utdenken deed. He schickte Vidante von Muckerwitz nah Polen, üm för Pommern Land to belähnen. De trock ok los, denn he vertrugte Barnim II.
Kort dornah leet de Pommernherzog de Löög verbreeden, dat Vidante von Muckerwitz to Dode kamen wier. Un he toewte nich lang, sick de jung' Burgfru wedder in Leew to neegern. Un wie dat so is in't Läwen, in een' lummerig Sommernacht hett se em nahgäwt, denn de Tied heelt alle Wunnen...
De Kaplan awer hett dit Spill dörchschaut un he tröck sienen Vidante von Muckerwitz hinnerher un künn em ok finnen. He vertellte em von dat sünhaftige Driewen von siene Fru un den Herzog. Furts steeg Vidante von Muckerwitz up sienen Rappen, reed twee Dag un dree Nächt' un keem denn up Vogelsang an. Mit sien Schwert in de Hand stört'te he in dat Schlapgemach von siene trulose Fru -un fünn ok noch den Herzog Barnim II. in ehr Bett. De kreeg dat mit de Angst to don, sprüng ut dat Finster un rönnte in de Ueckermünner Heid' rut. Vidante von Muckerwitz reed em hinnerher un kreeg em dor to faten, wo väle Johrn späder de Hüüs von Hintersee bugt worn sünd. De Nacht wier ravenschwart, Rägen un Storm brusten dörch de hogen Bööm. Awer Vidante von Muckerwitz kreeg sienen Fiend an den Kragen un stoet sien Schwert in de Bost von den Herzog, so dat de dot leegen bleew.
Dornah reed Muckerwitz torüch nah Vogelsang un bugte för siene Fru eenen Sarg, in wecken he ehr eegenhännig rinleggt hett - un denn hett he ehr bi lebennigen Liew an 'ne Städ in de Burg ingraben laten, de keen Minsch kennt.
Von de Tied an kümmt alle hunnert Johr eenmol ehr Geist ut de ünnerird'schen Gewölw' von de Burg to'n Vörschien...
To'n Gedächtnis an Barnim II. hett Bogislaw III. von Stettin an de Stell' von den Dotschlag dat Barnimskrüüz upstellen laten, dat hüüt noch to seihn is.
De Wulf un dat Kind
Dit sall sick ees in de Gägend von Ferdinandshof afspält hebben:
Eene Fru hett Koeh hoet't un harr ehr lüttes Kind up'n Schot. Dat wier Middagstiet un dat Kind harr'n Töller mit Äten un'n Läpel vör sick. Dor keem mit ees 'ne Wölfin, nöhm dat Kind weg un rönnte dormit in den Tanger. De Modder schreeg un rööp, awer dat hülp ehr nich. Nu drög sick dat to, dat grad een Bote ut de Stadt up den Weg nah dat Dörp wier. He keem an de Schonung vörbi un hürte, wie ümmer eener seggt:"Gah weg orrer ick giww di! Gah orrer ick giww di!" De Mann hett sick wunnert, wat dat woll to bedüden harr un güng de Stimm' nah. Dor wier dat een Kind, dat de jungen Wülf afwehrt hett un ehr mit sienen Läpel up de Schnuten schlagen hett. Nu nehm de Bot' dat Kind fix mit un bröcht et in't Dörp nah den Schulten. Dor harr de Mudder all alle Mannslüüd tosamenropen. Un se trocken nu mit Speeten, Äxen un Seißen in den Tanger un schlögen de jungen Wülf dot, un ok de Oll'sch, de intwüschen torüchkamen wier.
