Ich bin ein Textabschnitt. Klicken Sie hier, um Ihren eigenen Text hinzuzufügen und mich zu bearbeiten.
Ich bin ein Textabschnitt. Klicken Sie hier, um Ihren eigenen Text hinzuzufügen und mich zu bearbeiten.
Maerchen
Dat Wettlopen twüschen den Has' un den Swinegel
An einen schönen Sünndagmorgen keem de Swinegel vör siene Husdöör, keek na den blagen Häben, stäk sick 'ne Piep Tobak an un wüsst nich, wat he nu anfangen süll. Sien Fru harr noch in de Koek un mit de Kinner to don, un he oewerleggt:"Künnst ees nah dat Feld gahn un naseihn, wo dat dor utsüht. Büst all 'ne Tiet nich henwäst."
So geiht he los, un as he baben up 'n Barg is, dor kümmt de Has' em entgägen un fröggt: "Wat deist du all so früh hier buten?" "Ach, ick bün blots so hier, un du?", seggt de Swinegel. "Ick wull ees nakieken, wowiet dat mit den Kohl is, dat ick in'n Winter ok nog to fräten heww. Awer wat kladderst du mit diene schewen Been hier baben rüm, dat hest du doch gor nich nödig?" "Schewe Been? Wenn dat up ankümmt, kann ick düller lopen as du!", antwurt' de Swinegel. "Oh", röppt de Has', "dat koenen wi jo ees probeern, wecker woll fixer is von uns beid'; ick mit miene langen Schinkens -orrer du mit diene korten, krummen Been." "Dor gah ick up in. Dor koen wi jo up wedden", nickköppt de Swinegel. De Has' hölt siene Pot hen un seggt: "Up eene Buddel Bramwien un 'n Büdel Dalers.Dat kann ok gliek losgahn!" "Nee", seggt de Swinegel, "töw man noch 'n bäten, ick mütt ierst miene Fru Bescheed seggen, wo ick bün." Nu kümmt he nah Hus un vertellt ehr von de Wett un seggt, se müßt em helpen dorbi un mitkamen nah dat Feld. He verklort ehr , wat se to don hett: "Pass up, du leggst di unnen in de Fuhr un rögst di nich, bet de Has' ankümmt, un dunn röppst du em to: 'Ick bün all hier!' Ick glöw, de Has' ward dat gor nich gewohr, wie beid seihn jo een' as de anner ut." Se gahn nah dat Feld, un de Fru blifft unnen sitten. De Swinegel dröppt sick baben up den Barg mit den Hasen un seggt:" So, mienetwägen kann't nu losgahn. Du nimmst de een Fuhr, ick nähm de anner, un nu willen wi mal rutkriegen, wecker gewinnt. Een, twee, dree, los!"
Un de Has' fängt an to scheesen, all wat dat Tüüg hollen will. De Swinegel löppt blot veer,fief Schreed, dunn blifft he sitten. As de Has' nu noch nich ganz den Barg dal wier, röp de Swinegelfru:" Ick bün all hier!" "Dunnerslag", säd de Has', "dat geiht doch nich mit rechten Dingen to! Noch ees gelopen!"
Un he scheest wedder los. De Swinegelfru geiht poor Schreed mit,
dunn leggt s' sick wedder hen. As de Has' baben ankümmt,
seggt de Swinegel:"Ick bün all hier!" "Noch ees!", röppt de Has'
un suust los. So is he woll an de soebentig Mal lopen, un ümmer
is de Swinegel vör em dorwäst. "Ick heww de Wett verspält",
seggt de Has', löppt oewern Barg, un weg is he. De Swinegel
un sien Fru nähmen de Buddel Bramwien und den Büdel
voll Dalers un güngen tofräden na Huus.
Den Hasen hebben se schön krägen mit ehre scheepen Been!
Worüm dat Seewater soltig is
Vör langer Tied läwten ees twee Bröder; eener wier riek, de anner wier arm.
Nu stünn wedder ees dat Wiehnachtsfest vör de Dör, doch bi den armen Broder
wieren Koek un Kamer ganz un gor leer, un de Kinner leeden Hunger.
Dor makte he sick up to sienen Broder un wull üm bäten wat to Äten bidden.
Toierst schimpte de Rieke bannig, awer dunn gäw he sienen Broder 'ne Specksied un seggte: "Dor kannst du mit nah de Höll' reisen!" He makte sick ok würklich up den Weg dorhen. He güng dörch eenen Gang in eenen Barg rin un denn ümmer deeper, bet he in eenen Saal keem, wo een grotes Füer brennte un väle Düwels rümsprüngen. De güngen gliek up den armen Mann to un fröggten, wat in den Sack binnen wier, den he up'n Puckel harr. As se hürten, dat dat Speck wier, wullen se em den afköpen. Se gäben em dorför 'ne olle Moehl. "Dat is 'n besonner Moehl.Se kann allst mahlen,wenn du seggst:
Moehl, Moehl, mahlst du mi,
wat ick wünschen dau von di!
Un wenn du naug hest, seggst do blot:
Moehl, Moehl, stah still,
wiel ick nicks mihr will!"
De Arme löt sick up dissen Hannel in un güng mit de Handmoehl nah Huus. Siene Fru wier bös' mit em, denn de Kinner harden lang weent un künnen vör Hunger nich in den Slap kamen. "Wat sallen wi mit de Moehl, wenn wi nich mal 'ne Kaffeebohn' in't Huus hebben?" Awer wie grot wier de Freud, as de Moehl up de bestimmten Wüürd hen allst mahlte, wat se sick wünschen däden: Brod, Botterkoken, Wost, Tellers un Schötteln un sogor 'ne Popp un'n Schockelpierd för de Kinner. An'n nästen Dag hett de arme Mann de annern Dörplüüd inladt, un de kreegen vör Verwunnerung binoh dat Muul nich wedder to. So ok de rieke Broder. Awer he hett den Armen dat Glück nich günnt un wull em partout de Moehl afköpen. So hett he se denn för 300 Dalers krägen. Un he hett sick den Spruch markt, de de Moehl in Gang bröchte. As he dormit to Huus ankeem, müßt se em glieks to Middag Plummen un Klüt mahlen, dat mücht he so giern äten. Fix wier eene Schöttel vull, denn de näste un he harr nog. Nu wüßt he awer nich de Wüürd, de de Moehl anhöllen. De ganze Koek wier all vull Klüt - un de Moehl mahlte ümmer noch...In siene Not rönnte de Rieke to sienen Broder. De awer säd to em: "Wenn ick di helpen sall, mötst du mi de Moehl wedder torüchgäben." Wat bleew den annern oewrig, he müßt tostimmen. So hett de Moehl för den armen Broder noch väle schöne Saken mahlt un he hett ok anner Lüüd wat afgäben. Bald harr he den besten Hoff in de Gägend. De stünn up eenen Hügel dicht bi de See un väle Schippers sägelten doran vörbi. Eenes Dags keem een Kaptein, de eenen Soltfrachter führte, an Land. He harr von de Wunnermoehl hürt un frög nu, ob se ok Solt mahlen künn. He wull se för dusend Dalers köpen, un he brukte denn nich miehr de lange Reis' nah de Soltklippen maken.
De Mann hett se verköfft, awer vörher hett he wiest, wie dat geiht mit dat Mahlen. In siene Freud' hett de Kaptein vergäten na de Wüürd to fragen, de de Moehl anhollen. Up sien Schipp sett'te he de Moehl nu furts in Gang. Se hett mahlt un mahlt un bald wier de Frachter full. Denn wull he de Moehl anhollen, awer dat güng nich. De Matrosen müßten nu all dat Solt in't Water schüppen, awer dat würr ümmer miehr...
De Moehl höll nich an. Wenn se nich all versupen wullen, müßt de Kaptein de Moehl in de See schmieten. Dat deed he. Bet up den hüütigen Dag liggt de Moehl dor unnen up den Meeresgrund un mahlt Solt, un dorüm is dat Seewater so soltig.
Wie dat Küssen up de Welt kamen is
Dat is gliek an 'n Anfang wäst, as de leewe Gott de Welt un de Minschen erschaffen harr.
Dor hebben Adam un Eva nah de Goornarbeid ees Middagsruh hollen. Eva is inschlapen, awer Adam wier wach un hett ehr ümmer ankäken. As se dor nu so in 'n Schatten unnern Boom liggen, kümmt'ne lütte Imm antofleegen un summt un summt un sett't sick denn grad up Eva ehren Mund un stippt ümmer up ehr Lippen rüm.
Mag sien, dor wier noch de Rükel von de Blomen an, denn Eva harr grad eenen Strutz plückt.
Adam süht de Imm un wunnert sick:"Wat söcht dat Diert up Eva ehren Mund? - Dat süllt ick ok ees versöken!"
As de Imm wegflagen wier, drückt he denn ok ganz sachten siene Lippen up Eva ehr. Un dat is so sööt wäst, dat schmeckt' em hellschen goot! De Imm moet woll'n bäten Honnig dor t'rüchlaten hebben. Awer Eva geföll dat ok, dat Adam ehr so sacht in sien' Arm nehm...
So hebben wi Minschen de lütt Imm dat to verdanken, dat dat Küssen up de Welt kamen is!
De Stierndalers
Dor wier mal ees 'ne lütte Diern, de harr Vadder un Mudder verlorn un wier so arm, dat se keen Kamer miehr harr, dorin to wahnen, un keen Bett miehr, dorin to slapen. Se harr gor nix wieder as ehre Kleeder up den Liew un een Stück Brot in de Hand, dat ehr een mitleedig Minsch schenkt harr. Se wier awer god un fromm. Doch wieldes se so vun alle Welt verlaten wier, güng de Diern, vull Vertrugen up den leewen Gott, in't Feld rut. Dor buten begägent ehr een armer oller Mann, de seggt to ehr: "Ach, giww mi wat to äten, ick bün so hungrig." Se geew em ehr Stück Brot, säd: "Gott segn' di 't" un güng wieder. Dor keem een Kind, dat jammerte: "Mi freert dat so an mienen Kopp, ach schenk mi wat, dat ick em bedecken kann!" Dor nähm de Diern ehre Mütz af un gäw se em.
Un as se wedder een Stück lopen wier, keem wedder een Kind, dat harr keene Jack an un bäwerte vör Küll, dor geew se em ehr', un noch wieder, dor hett een anner Kind üm den Rock bäden, den geew de Diern ok noch hen.
Endlich keem se in eenen Wald, dor wier dat all schummerig worden, dor begägent ehr noch een Kind un hett ehr üm een Hemd bäden. De fromme Diern hett dacht: "Ach, nu is dat bald düstere Nacht, dor kann mi keener seihn, ick kann woll mien Hemd ok noch weggäwen." Un se trock dat Hemd ut un reekte et dat anner arme Minschenkind. Un wie se dor so stünn un gor nix miehr harr, fälen up eenmal de Stierns von'n Himmel, un dat wieren luter harte, blanke Dalers. Un obtwors se ehre Kleeder weggäwen harr,
so harr se mitees niege an, vun dat fienste Linnen. Dor sammelte se all de Dalers
in ehre Schört un wier riek ehr Läwen lang.
De Prinzessin up de Arft
Dor is mal een Prinz wäst, de wull so giern 'ne Prinzessin friegen. Awer dat süllt ok 'ne orrige Prinzessin sien, een' echte. So trock he nu los un soekte oewerall in de wiede Welt na siene tokünftige Fru. Awer he künn un künn se nich finnen. Immer wier da wat, wat em nich geföll. Un he glövte ok nich, dat dat echte Königsdöchter wiern, de he kennenlierte. So keem he trurig wedder na Huus. Ob he sien' Prinzessin woll jemols kriegen würr? Eenes Awends keem een böös Unwäder up. De Storm hulte üm dat Schlott, dat hett blitzt un dunnert un de Rägen keem as ut Emmers dal. Dor kloppt dat buten an dat Duur, dor wull eener inlaten warden. De Prinz güng hen, üm uptomaken. Un - he trugte siene Oogen nich - dor stünn eene wunnerschöne Prinzessin vör de Döör. Ehr Gesicht sehg so leewlich ut un se keek so fründlich un hett so hartlich üm Quarteer bäden. Un obtwors se driebennatt wier, hett se den Prinzen fuurts gefallen. Nu wull de oll Königin rutkreegen, ob dat ok 'ne wohre Prinzessin wier. Se güng in de Slapkamer un leggte fix eene Arft unnen up dat Bettgestell. Dorup keemen denn twintig Matratzen un twintig weike Dunenbetten. Up all dat hett de Prinzessin denn slapen. An annern Morgen hebben de Prinz un sien Mudder ehr fragt, ob se denn 'ne goode Nacht harr. "Ach", hett se klagt, "dat wier kuum uttohollen in dat Bett! Dor mütt wat inlägen hebben, wat mi so drückt hett, dat ick gröne un blage Placken krägen heww."
Na, nu wier dat woll klor. Dat künnt blots 'ne richtig Prinzessin sien, de dörch soväl Betttüch
so 'ne lütte Arft marken deit. De Prinz hett nu nich miehr owerleggt. He nehm ehr to Fru,
un se läwten glücklich un tofräden bet an ehr Läwensenn'.
De Buer un de Düwel
Dor wier mal ees 'n klooken plietschen Buer, de väle Lüüd giern 'n Striek spält hett; de schönste Geschicht is awer, as he den Düwel ees rankreeg' un em to'n Narren hollen hett:
De Buer harr eenes Dags sienen Acker bestellt un wull, as dat Schummer würr, na Huus föhren. Dor seehg he midden up dat Feld eenen Hümpel gleuhniger Kahlen, un as he verwunnert dorup togüng, würr he baben drup 'n lütten Düwel gewohr.
"Du sittst dor woll up eenen Schatz?", frög de Buer. "Jawoll",
antwuurt' de Düwel, "up eenen Schatz, mit miehr Gold un Sülwer ,
as du dien Läwdag seihn hest." "De Schatz liggt up mienen Acker un
höört mi", sprak de Buer.
"He sall dien sien, wenn du mi twee Johr lang de Hälft' von dat
afgiwwst, wat dien Acker vörbringt. Geld heww ick noog, awer ick heww
so'n Lengen na de Frücht' von de Ierd", wiern de Wüürd von den Düwel.
De Buer güng up dissen Hannel in.
"Dormit dat awer keenen Striet bi de Deelung giwwt", säd he,
" sall di höörn, wat oewer de Ierd is, un mi höört, wat unner de Ierd is."
Den Düwel geföll dat, un he nickköppte.
Nu harr de plietsche Buer awer Röven anbugt. As nu de Tied von de
Oorn ran wier, keem de Düwel un wull siene Frücht' halen. He fünn
awer blots de gälen, olmigen Bläder, un de Buer, heel vergnögt,grööv
siene Röven ut.
"Eenmal hest du den Vördeel hatt", sprak de Düwel,
"awer noch ees sall dat nich gellen:
Dien is, wat oewer de Ierd waßt,un mien, wat dorunner is!"
"Mi is 't recht", antwuurt' de Buer. As denn de Tied von
de Utsaat keem, hett he nich wedder Röven anbugt, nee, ditmol
hett he Weiten seit.
De Frucht würd riep, de Buer güng up dat Feld un snäd de
vullen Halms bet to de Ierd af.
As de Düwel keem, fünn he nix wieder as de Stoppeln,
wier hellsch in Brass un suuste eene Felsenslucht dal. Weg wier he!
"Sühst, so möt man de Vöß prellen", smüsterte de Buer,
güng hen un halte sick den Schatz.
De Kobold in de Moehl
Domols, as dat bi uns noch väle Watermoehlen gäben hett, is ees mirren in de Nacht un rusig Wäder een Wannersmann bi eenen Möller ankamen un hett de Nacht bi em slapen wullt.
As de Möller gewohr würr, dat de Frömd' 'n groten Bor bi sick hett, verfiehrt he sick un seggt:
"För di heww ick woll'n Städ, awer för den Bor nich."
"Künn he denn nich in de Moehl schlapen?", fröggt de Mann.
"Dat künn he, awer dor binnen geiht dat nachtens nich mit rechten Dingen to. Dor is een Kobold togangen, de schürrt mi miene Kuurn- un Mählsäck ut un makt sünst noch allerhand Undäg. Hest nich Bang üm dienen Bor?", seggt de Möller.
Dunn antwurt' de Frömd, de Bor würr woll mit em fardig warden, un bringt dat grote Diert in de Moehl.
De Mannslüüd leggen sick in't Huus to Bett.
Se wiern all inschlapen, da giwwt dat mirren in de Nacht in de Moehl een Gepolter un een Larmen, as wenn de Spuk dorin los is. Dor seggt de Möller:"Nu geiht dat dienen Boren an't Läwen:" "Na, ick denk, dat he sick to wehren weit", antwurt' de Wannersmann.
"Viellicht ward ick denn hüüt den Kobold los", entgägent de Möller.
An'n annern Morgen gahn s' in de Moehl un de Bor is munter un vergnögt. Se äten noch wat, dunn trecken de Gast un de Bor wedder los. De Kobold hett sick nu 'ne ganze Tied nich blicken laten. Awer an eenen Winterawend reet he den Möller siene Stuwendör up un fröggt:
"Möller, hest du de grote schwarte Katt noch?"
"Ja, de is noch bi mi un hett soeben Junge krägen", seggt de Möller.
As de Kobold dit hürt, schmitt he de Dör to un suust af as de Stormwind.
He is nie nich wedderkamen.
De söte Bree
Dor wier mal een armes, frommes Mäken, dat läwte mit siene Modder alleen, un eenes Dags harren se nix miehr to äten. Dat Kind makte sick up den Weg in't Holt, Beeren to sammeln. Unnerwegens begägent ehr 'ne oll Fru, de wüsst all von ehren Jammer un schenkte ehr 'n lütten Pott, to den'n süllt se seggen:
"Pöttken kak!", so kakt et goden, söten Hirsebree. Un wenn se seggt:
"Pöttken stah!", so hürt dat wedder up to kaken.
Dat Mäken hett sick välmals bedankt un löp nah Huus.
Nu harren de slimme Armot un de Hunger för de Mudder un dat Kind een Enn.
Se künnen so oft söten Bree äten, as se wullen. Nu keem dat eens Dags so,
dat dat Mäken utgangen wier, un de Modder sprak to den Pott:
"Pöttken kak!"
Dor kakt et söten Bree un de Modder ett sick satt. Nu wull se, dat de Pott wedder uphüren sall, awer se wüsst dat Wuurd nich. So kakt dat Pöttken wierer un wierer un de Bree löppt oewer den Rand rut un rin in de Koek ... un bald is dat ganze Huus vull .. un bald dat Nahwershuus... un denn de ganze Strat... un binoh de ganze Stadt.
Un keen Minsch weit to helpen in disse Sak. As blots noch een eenziges Huus oewrig is, kümmt dat Mäken nah Huus un seggt:
"Pöttken stah!" Dor hürt et up to kaken. Awer wer wedder in de Stadt will, de moet sick dörchäten.
De Wichtelmänneken
Dor wier mal ees een Schoster ahn sien Verschullen so arm worn, dat em nix miehr oewrig bleew as dat Ledder för een eenzig Poor Schauh. Nu schnäd he an'n Avend de Schauh to un leggte sick schlapen. Awer wat wunnert he sick, as he nah dat Morgengebet an de Arbeit gahn wull: De Schauh stünnen fix un fardig up den Disch. He nehm se in de Hand, üm se neger to bekieken un sehg nu, dat se ganz un gor akkerat torechtmakt wiern. Binoh as een Meesterstück. Bald dorup keem ok een Köper in den Laden, un wiel em de Schauh so got geföllen, betahlte he miehr dorför. So künn de Schoster von dat Geld sogor Ledder för twee Poor niege Schauh inköpen. He schnäd se an'n Avend to un wull annern Morgen mit frischen Mot an de Arbeit gahn...
Man, he brukte dat nich, denn as he in de Warkstädt keem, wieren se all fardig. Un ok Köpers keemen, de em wedder eenen goden Pries tahlten. Nu künn he Ledder to veer Poor Schauh köpen. He fünn awer ok disse fardig up den Disch stahn, un so güng dat ümmer wierer: Wat he avends toschnäd, wier morgens verarbeit't! Bald harr he wedder sien godes Utkamen un wier tofräden. Eenes Avends seggte nu de Schauster to siene Fru:" Willen wi hüüt Nacht nich ees upblieben un kieken, wecker uns so hülprieken Deinst deet?" De Fru wier inverstannen, un se verstäkten sick in de Stuveneck hinner de Kammerdöör. Midden in de Nacht, Klock twölven, dor keemen twee lütte Männeken, de güngen an den Schausterdisch un füngen gliek mit de Arbeit an: se kloppten, steken un neihten so flink, dat de Tokiekers ehre Oogen gor nich afwennen künnen. Un as alles Ledder verabeit't wier, stünnen de fienen Schauh fardig up den Disch, un de Männeken lachten un hüppten weg. Nu säd de Fru to ehren Mann:" De flietigen Männeken lopen ja nakend rüm, se hebben gar keene Kleedasch an'n Lief un möten freren. Ick will ehr man Hemd, Wams un Büxen neihen un Strümp un 'ne Mütz knütten, un du künnst ehr lütte Schauh maken.Wi süllten uns up diese Oort dankbor erwiesen." So makten se dat. Un se leggten avends de Geschenke up den Schausterdisch un verstäkten sick hinner de Döör. De Männeken keemen üm Middernacht un wullen sick gliek an de Arbeit maken, awer dor wiern keene toschnäden Schauh un keen Ledder to finnen, woll awer de nüdlichen Saken to'n Antrecken. Toierst wiern de lütten Kierls verwunnert, denn awer freugten se sick un trocken de Kleeder an, streken se glatt un süngen:
"Sünd wi nich Knaben, glatt un fien?
Wat sülln wi länger Schausters sien!"
Un se sprüngen oewer in de Stuw rüm un danzten ut de Döör rut. Von nu an keemen se nich wedder, awer den Schauster güng dat got sien Läwen lang, un allst, wat he anfüng, glückte em.
De Wulf un de soeben jungen Geißlein
Dor wier mal ees 'ne Zick, de harr soeben Junge. Se läwten in een Huus un wieren glücklich un tofräden.
Eenes Dags wull de Zägenmudder in den Wald gahn un Futter halen, dor röp se ehre soeben Kinner un säd to ehr: "Höödt juch vör den Wulf! Wenn he rinkümmt, frett he juch altosamen up. Makt em nich de Dör up!" De Geißlein gäwen ehr dat Verspräken, orrich to sien. Dat duerte gor nich lang, dor kloppte dat an de Huusdör un eene ruge Stimm röp:"Makt up, leewe Kinner, juge Mudder is dor un hett för jeden wat Schönes mitbröcht." Awer de Zägenkinner säden: "Du büst uns' Mudder nich, denn se hett eene fiene un leewliche Stimm. Du büst de Wulf."
De Wulf güng na eenen Koopmann un köffte sick een grotes Stück Kried, dat hett he upäten un siene Stimm dormit fien makt. So pochte he bald wedder an de Dör von dat Zägenhuus: "Makt up, leewe Kinner, juge Mudder is dor!"
Awer een von de Jungen künn den Wulf siene olle swarte Poot seihn, de he in dat Finster leggt harr. He röp: "Wi maken nich up, uns' Mudder hett keene swarte Poot, du büst de Wulf!" Dor güng de Bösewicht to eenen Bäcker un to eenen Möller un leet sick de Poot mit Deek bestrieken un mit Mähl bestreugen. Un güng to'n drüdden Mal to de soeben Geißlein: "Makt up, leewe Kinner, juge Mudder is dor un hett för jeden wat mitbröcht."
"Wies uns ierst diene Poot!", röpen de Kinner. He leggte de sneewitte Poot up dat Finsterbrett un de Lütten dachten, allst harr siene Richtigkeit. Se schlöten de Huusdör up. Awer wie verfiehrten se sick, as se sehgen, dat de gruglige Wulf rinkeem un de Tähnen bleckte. Se wullen sich fix verstäken: de een sprüng unner den Disch, de tweet in't Bett, de drüdd unner den Aben, de veert in de Koek, de föfft in den Spind, de sößt unner de Waschschöttel un de soebent in den Kasten von de grote Wandklock. Awer dat Undiert fünn ehr all; een na den annern slüng he all de Zägenkinner runner, blots dat jüngst, dat in den Klockenkasten seet, dat fünn he nich. He wier nu satt un löp rut up de Wisch, leggte sick unner eenen Boom un füng an to schlapen. Dat duerte nich lang, dor keem de olle Zäg na Huus. Awer wat müsst se dor gewohr warden? De Huusdör stünn apen, binnen wieren Disch, Stöhl un Bänk' ümschmeten, de Waschschöttel leeg in Schören up den Fautbodden...
Se sökte ehre Kinner un röp na ehr, awer dor keem keene Antwurt. Ierst as de Lüttst' sienen Namen hürte, röp he: "Leewe Mudder, ick stäk in den Klockenkasten!" Se hülp em rut un he vertellte ehr, dat de böse Wulf all siene Bröder un Swestern upfräten hett. Se hebben beid weent un klagt oewer de armen Kinner un künnen gor nich wedder uphörn. Awer denn güng de Mudder rut up de Wisch. Un wat würr se dor gewohr? De Wulf leeg unner den Eekboom un snorkte, dat de Telgen bäwerten. Se sehg, dat dat in den dicken Buuk sick rögte un zappelte. Süllten ehre Kinner noch lebennig sien? Se halte 'ne Scheer, Nadel un Tweern un schnäd dat Undiert fix den Wanst up... Un süh, dor sprüngen de lütten Geißlein een na den annern rut un harren keenen Schaden nahmen, denn de Wulf harr ehr in sienen Jieper heel runnerwörgt. Dat wier eene Freud!
De Oll awer säd to ehre Kinner: "He ward bald upwaken. Gaht un halt Wackersteen, de willn wi em in den Liew stäken." Dat makten de soeben Kinner un de Mudder neihte den Buuk wedder to, ahn dat de Wulf wat marken deet. As he endlich utschlapen harr, wier he bannig döstig un wull na den Sod hengahn. Dor füngen bi jeden Schreed de Steen binnen an to pultern. De Wulf röp:
"Wat rumpelt un pumpelt
in mienen Liew herüm?
Ick dacht, dat wiern söß Geißlein,
So sünd't luter Wackersteen."
Un as he drinken wull, reten em de Steen in dat Water rin un he müßt elennig versupen. Awer as de Zägen dat sehgen, keemen se all antolopen un danzten vör Freud mit ehr Mudder üm den Sod herüm: "De Wulf is dot, de Wulf is dot, de böse Wulf is dot!"
Alle Märchen sünd von mi sülwst in't Plattdütsche oewerdragen worden: Karin Albrecht
