Ringel is 'n lütt Rägenworm wäst. Sien Mudder hett ümmer sihr up em achtgäwt un hett em vör all de Gefohren warnt, de em begägen künnen. "Paß up! Wenn du Scharren orrer Kratzen hürst, dunn kümmt de Mullwarp! De frett an'n leewsten juch lütt Maddicks un du mötst di fix in Säkerheit bringen! Dat Best is, du arbeitst' di in de Röhr 'n bäten na baben. Awer kiek jo nich ruter! Dor baben luern de Höhner un anner Vagels un ok de Swinegels up unseneens." Un nu keem de Beschriewung von all de Unheel bringenden Subjekte un von ehr Bösorrigkeit.

 

Ringel bäwerte an 'n ganzen Liew, awer he nähm sick all de Wüürd to Harten. Wenn he mit sien Frünn'n Verstäken orrer Griepen spälte, lauschte he upmarksam in siene Ümgäwung: Wier dor nich wat?  Orrer he warnte de annern vör alltoväl Oewermot: " Jungs, dat darpen wi nich! Dat is gefährlich!"

He hett strikt befolgt, wat sien leew Mudding em raden un biebröcht harr. Un dat güng em gaud dorbi...

​

Bald wier he utwussen un wull sienen eegen Weg gohn. Un de güng tauierst na baben! Nu wier he jo 'n groten Kierl un keem woll alleen taurecht, dacht he. Mudders Wüürd wiern vergäten. Mudder ok. He wull dörchut ees kieken, woans dat dor baben up de Ierd utsehg. Sien Frünn' harrn em so väl vertellt von de Lichtwelt, un dorhen süllt't nu gahn.

​

He kröp vörsichtig in sien Röhr upwarts, un dat duerte  nich lang, dunn harr he sick all 'n lütt Utkiek taurechtmokt. De is unner een Gordenbank wäst. He keek üm sick. Dat helle Licht beeindruckte em sihr, blots de Sünn blendete rein tau dull. He wull torüch!

Mitees föhlte he sick awer derb an'n Kragen packt. Dat wier de Hahn, de dor unner de Bank wat gewohr  worden wier un de nu unerbittlich an den Maddick trög. "Ringel, nu büst du verlurn!", dacht de Worm. In siene grote Angst klammert' he sick an 'ne Queckenwörtel, höll sick fast mit all sien Kraft. Awer dat hölp nich väl: De grote Vagel reet an em un reet, un mitees wier Ringel in de Mitt dörchreeten...

​

Au, dat deed weh! Au, dat wier schlimm! Em schwanden de Sinnen. He harr sick all von de schöne Welt verawscheed't, as he  verwunnert markte:"Dunnerwärer, du läwst jo noch! Woans  geiht dat denn tau?" 

Lang Tiet verhöll he sick ganz still un wöhlte sick dunn sachten runnerwarts. Na dissen Schreck un de grote Angst fäuhlte he sick gor nich goot. Ringel leeg un grüwelte, dacht nah un oewerleggte...

​

Awer de een Frag bleew:"Worüm hett mien Mudder mi nich seggt, dat'n halw Rägenworm ümmer noch 'n Rägenworm is? Un dat unsenees nawassen deit...? Na, sowat!"

Bald wier he wedder as nieg. Em güng't bäter. Un he harr nu so väl gode Vörsätz!  Noch ees süllt em dat nich so slecht gahn! He wull wedder 'n braven Worm sien.

​

Ja, wenn dat man oewerall in't Läwen so künnt sien, dat  een siene  t w e i t e  Chance kreeg...So mennig een von uns Minschenkinners harr't woll künnt bruken...