Ich bin ein Textabschnitt. Klicken Sie hier, um Ihren eigenen Text hinzuzufügen und mich zu bearbeiten.
Ich bin ein Textabschnitt. Klicken Sie hier, um Ihren eigenen Text hinzuzufügen und mich zu bearbeiten.
Nieges
Wille Peer in de Ueckermünner Heid‘ - Sage -
In’t 16.Johrhunnert gäw dat in de Ueckermünner Heid‘ noch väle Herden von wille Peer. Eener von disse gesunnen, tagen Schnelllöpers is ees de Knappen von Herzog Barnim in de Fanglinen geraden un stünn nu in Ueckermünn‘ in’n Stall. Dat wier een ganz stolter Hingst, un blots de Herzog Barnim sülwst künn em rieden. Alle annern, de dat versöchten, hett he afschmäten orrer wegbäten. De Herzog is ees nah Venedig inlad’t wäst, an den Hoff von Kaiser Karl V. He hett den swarten Hingst mit de geelen Striepen up den Rügg un mit de grellen Ogen, de as Stierns lüchteten, mitnahmen. Dat hett bi den Kaiser för Upseihn sorgt.
Doch de hoge Herrscher künn dat Peerd nich bestiegen. Dat bockte. Awer för eene wunnerschöne Fru, eene von de Hoffdamen, hett sick de Edelhingst interesseert. He güng up dat Fräulein mit dat swarte Hoor to, snuwte un wieherte, un de junge Fru künn sick in den Saddel setten. Stolt dreihte se poor Runnen dörch de kaiserliche Hoffgesellschaft, un de Hingst lät ehr as een „Kavalier“ afstiegen. Kaiser Karl het den Herzog denn bäden, dat edle Peerd dortolaten… Also keem Herzog Barnim ahn‘ den Hingst nah Ueckermünn‘ torüch. De Schlottlüüd hebben dat all beduert, awer noch miehr de willen Stuten, de nu einsam un verlaten in ehr Boxen stünnen. Eene nah de anner is dot bläwen – ut Truer üm den swarten Hingst. Dornah gäw dat keene willen Peer miehr in de Ueckermünner Heid‘.
Schüddelriemels
Mien Goorn
Heww ' Wöddeln un 'n Wrukenbeet,
Gemüs' ick goot to bruken weet.
Ok Rot- un Wittkruut, Dill,
wiel ick blots dit Kruut will.
Ick knall luut miene Stuwendöör,
dormit ick Nahwer's Duwen stöör,
de buten an de Schiew sitten
un dor so intensiv schieten.
Stickerin bi'n Dokter: Wat nu?
„Herr Dokter, von den Krüzstich
ick Weihdag in den Stüz krigg'!
Allerdings bi ' n Wabenstich
de Pien ut de 'twee Baukstaben' wich!“
Limericks
Eheglück
Een lütter Koopmann in Stralsund
weigt över tweehunnertföftig Pund.
Sien Wief is sienesglieken,
Ok gatlich antokieken:
Beid' drall un prall un rund!
Un will'n in Leif se sick beglücken,
so is dat swor tohop to rücken.
Doch hebb'n se Kinner, Stücker fief,
ok all' kommod un gaut bi Lief.
(Wat so'n Lüüd woll an Äten verdrücken?)
Uns' Opa will sien ümmer "trendy",
gistern köfft' he 'n brandnieges Handy.
Man, wie dat Ding funktioneert,
hett he vergäbens probeert un probeert...
Nu heit dat, leiw Olling: Gewenn di!
Jung' Lüüd sülln sick bi't Kennenliehren
nich blots an ehre Lennen kiehren!
Lüüd, de in ehr Supp spucken,
moeten denn ehr Spuck supen.
De Orchidea „Frugenschoh“
makt nich blots de Schugen froh!
(Nach einer Sage)
Hebb'n ji all hürt von den Paster von Ziethen?
De deed ees de Anklamer Börgers "wat schieten".
He prädigte sünndags ümmer fien up Platt,
harr awer de upblasten Anklamers in Ziethen satt
un säd: "Hüüt gah 'ck na Huus! Amen, ji Anklamiten!"
Up'n Schaulhoff stahn ganz sülwstvergäten
ut de soebente Klass 'n Jung un 'n Mäten.
Gistern wiern s' noch lütte Butschers.
Süh — un hüüt "Weltklasse-Knutschers",
as wull eener den annern upfräten...
Een Läwensgeneiter (Verfater unbekannt)
Man vertellt sick de Geschicht‘ von eenen Mann, de siehr, siehr alt worden is, wiel he een Läwensgeneiter wier:
He hett nie sien Huus verlaten, ahn sick vörher eene Handvull Bohnen in de Jackentasch to stäken. Dat hett he nich dan, üm de Bohnen to kaugen orrer se irgendwo in de Eerd to drücken. Nee, he hett se mitnahmen, üm de schönen Momente von den Dag bäter uptonähmen un bäter tellen to koen‘. Un dat güng so:
Jedes lütte wiertvolle Beläwnis, to’n Bispill een fröhlicher Schnack up de Strat, dat Lachen von een Fru, een köstlich Äten, dat vertrugte Vertelln mit Frünn’n, de letzte bläuden Ros’ in den Park ...
...för allst, wat de Sinnen un dat Hart Freud‘ makt, löt he eene Bohn’ von de linke in de rechte Jackentasch wannern.
Mitunner wiern dat ok gliek twee orrer dree.
Abends seet he denn to Huus un tellte de Bohnen ut de rechte Tasch – langsam un bedächtig. He hett disse Minuten genaten! So keem em ümmer noch ees in den Sinn, wat he Schönes an dissen Dag beläwt harr un freugte sick.
Un sülwst an eenen Abend, wo he blots eene eenzig Bohn’ tellen künn, wier de Dag passlig wäst – harr sick dat to läwen lohnt!
De Schimmelrieder bi Poswalk - Sage -
Bi Poswalk giwwt dat deepe Wiesengrünn‘, de Hellen.
Dor süht man Nacht för Nacht, bet de Morgen grugt, up eenen schneiwitten Schimmel eenen schwarten Rieder ahn‘ Kopp up un af jagen. Disser Rieder is in den Dörtigjohrigen Krieg
(1618 – 1648) een groter Held wäst, hett awer unner de Minschen väle Undaten begahn.
Dorüm mütt he nu so lang rümjagen, bet eener sien Graff finnen deit, dat awer keener kennt.
Un een frommer Mann mütt dor för siene Erlösung bäden.
(Nach Volkssagen, Temme, 1840)
Dat lütte Mäken mit de Schwäwelhölters - Märchen -
Dat wier entsetzlich kolt; Schnei föll von den Himmmel. Dat wier de letzte Avend in’t Johr , Silvester – Avend. In disse Küll un Düsternis güng up de Straten von de Stadt een armes Mäken mit bloten Kopp un nakte Fööt. In ehre Schört harr se eene Meng‘ Schwäwelhölters un een Bund dorvon in ehre Hand. Den ganzen Dag oewer harr ehr keen Minsch wat afköfft orrer ehr een Almosen gäwen.
So väle Finsters strahlten in’n hellen Lichterglanz, un oewer de Straten keem ok de Rükel von Gäns’braden un Koken in ehr Nees.
Dat Mäken sett’te sick in eenen Winkel twischen twee Hüüs dal un trock de Fööt unner sick: Ehr wier so kolt, so kolt… Awer nah Huus trugte se sick nich, se harr jo keenen eenzigen Heller verdeent.
Ach, wie goot mütt een Lichtlein don! - Ritsch! - Wie warmte dat so schön!
Un een nieges würr anstäken. Ritsch! Dat Kind sehg in eene Stuw rin, wo up den Disch dat fienste Porzellan stünn un eene braden Gans dampte dorup…
Dat Mäken wull de Ogen tomaken, dor awer sehg se eenen hellen Stiern von’n Himmel fallen.
„Nu starwt een Minsch“, dacht‘ se, denn ehre Grotmudder, ehr leewster Minsch, harr mol seggt: „Wenn een Stiern föllt, stiggt eene Seel‘ to Gott empor!“ Se sehg de oll Fru in Gedanken vör sick. „Grotmudder, nimm mi to di! Ick weit, sobald dat Schwäwelholt utgeiht, is dien leewer Geist wedder wech. Ick bitt‘ di vun Harten!“
Un up eenmol föhlte se sick in de Arme nahmen – Küll, Hunger un Angst wieren wech : Se wier bi Gott…
Awer an’n iersten Januar seet in de kollen Morgenstunn’n dat lütte Mäken noch ümmer in den Winkel – mit rode Wangen , een Lächeln üm den Mund – dot - ; verfroren an’n letzten Dag in’t Johr.
(Nah dat Märchen von H.C.Andersen)
