Ich bin ein Textabschnitt. Klicken Sie hier, um Ihren eigenen Text hinzuzufügen und mich zu bearbeiten.
Ich bin ein Textabschnitt. Klicken Sie hier, um Ihren eigenen Text hinzuzufügen und mich zu bearbeiten.
Wiehnachtsbööm
Nu güng dat wedder sachten up Wiehnachten to.
Wi hebben up Arbeit in de Frühstückspaus’ oewer Wiehnachtsbööm spraken un uns de niegsten Dekorationen in’n Katalog bekäken.
Seggt een Kolleg: “Nee, wat is dat potthässlich! Kiekt jug ees de ollen Plastebööm an. Wat moegen dat blots för Lüüd sien, de sick so’n Ding in de Stuw stellen? Ick kann’t nich faten!“
„Du“, segg ick to em, „ick bün een von disse Lüüd, un ick kam dor wunnerbor mit t’recht. Dat is richtig schön, so eenen Plasteboom to hebben. Herrlich is dat. Ick heww nämlich von Kind an so’ne Oort Grugen vör echte Wiehnachtsbööm:
As ick noch’n lüttes Mäken wier, hett mien Grotvadder mi ümmer mitnahmen, ’n Dannenboom ut’t Holt to halen.
Dat wier natürlich verbaden, awer he wull för de Familie dörchut ’n frischen Boom ranschaffen un denn ok den schönsten wiet un siet... Eenen Dag vör Hilligawend keem bi’t Middagäten toierst ümmer sien Spruch:
„ Hüüt ward de Boom gefällt,
de uns dat Fest erhellt!“
Un bald dorup kreeg ick Mantel, Mütz, Hanschen un Stäbel an un dunn trocken wi beid’ mit’n Schläden los.
De Weg nah dat Holt wier lang, wi müßten jo ok’n groten Bagen üm dat Försterhuus maken, denn dor süllt uns keener gewohr warden.
Endlich keemen wi to den Waldsuum. Wi güngen dörch dat Unnerholt bet to eene lütte Lichtung. Dor stünnen väle Bööm an de Kant, de so as Wiehnachtsbööm utsehgen.
Mien Grotvadder keek sick vörsichtig üm, denn güngen wi up de hübschen Dannen to un sökten een ut.
„Hier bliwwst du stahn!“, säd Grotvadder, awer he wull sick noch wieder ümkieken na’n villicht noch bädern Boom.
Nu stünn ick dor ganz alleen in’t Holt. Nix as Bööm üm mi rüm. Oewerall Schnei, keen Luud to hürn, blots de groten Kiefern ächzten un knarrten. Af un to föll een dicken Schneikluten dal, un ick kreeg’n Schreck. Dunn wedder flög mit groten Spektakel’ne Haud Kreihgen oewer de Gipfel... orrer een Has' hoppelte vörbie.
Ick güng ümmer üm den lütten Wiehnachtsboom rüm, bekäk em von alle Sieden un freugte mi, dat wi so eene schöne Dann in de Stuw hebben würrn. Ick stellte mi vör, wie de Kerzen up ehr lüchten warden un sehg all miene Geschenke unner ehr liggen-
’ne niege Popp, ’ne lütte Kakmaschin’ orrer Märchenbökers..
Wo bleew Grotvadder blot?
Mitees wier mi, as hürt ick Larm von Hunnen...Orrer Wülf? Mi grugte.
Ick dreihte wedder poor Runnen üm den Boom. Dat würr nu all Schummer un mächtig kolt.
An mienen Mantelsuum hüngen luter Iesklumpen un klöterten bi jeden Schräd an de Stäbel. Ick wull nah Huus...
Un denn– nah lange Tied- keem Grotvadder endlich t’rüch ut’t Holt. Ümmer harr he ’n Boom in de Hand, ümmer harr ick ümsüss bi den toierst utsöchten stahn. Un harr mi ümmer ümsüss freugt up grad’ dissen Boom, mit den'n ick all so'n bäten Fründschaft schlaten harr. So güng dat väle Johrn in miene Kinnertied.
As ick denn een eegen Familie harr, güngen wi up den Wiehnachtsmarkt,’n Boom to köpen.
Wi keeken uns üm, awer mien Mann künn sick jedes Mol so schlicht entscheiden.
He stellt’ mi an een utsöcht Exemplar un säd: „Holl dissen man fast“ („Hier bliwwst du stahn!“)
So heww ick denn töwt – un jedes Mal keem he freud’strahlend mit ’n annern Boom!
Nu harr ick awer ees de Näs’ vull.
Ut’n Katalog heww ick mi denn den schönsten künstlichen Wiehnachtsboom utsökt.
De ward nu all dat fiefte Wiehnachten in uns Wahnstuw stahn.
Mann, de is „wussen“ as eener ut’t Billerbook! Keen Telgen, de ut de Reihg danzt, keene kahle Stell...
De Boom ward alle Johrn rieklich un schicklich utschmückt. Wunnerschön!
Un wenn dat Fest vörbi is, bring ick em in’n Plastesack up’n Böön.
Hah- un nu heww ick dat Seggen: „Hier bliwwst du stahn!“
Lütt Nahdrag:
Dat Schönste awer is, dat ick von miene Öllern un Grotöllern noch ’n bäten Wiehnachtsschmuck heww: ’n Vagel mit ’n Siedenswanz, ’ne güllen un ’ne rod Trumpet, twee lütt Hexenhüüs mit Hänsel un Gretel dorvör , fief lütte Glocken, de lüren, wenn man se anstött’t... Un de hängen alle Johr in uns grote Wahnkoek an eenen groten Kiefernstrutz, de in ’ne Boddenvas’ steiht...
(Text: Karin Albrecht)